در دست گلي دارم ، اينبار که مي آيم


کانرا به تو بسپارم ، اينبار که مي آيم


در بسته نخواهد ماند ، بگذار کليدش را


در دست تو بسپارم ، اينبار که مي آيم


هم هر کس و هر چيز ، جز عشق تو پالوده است


از صفحه پندارم ، اينبار که مي آيم


خواهي اگر سنجي ، مي سنج که جز مهرت


از هر چه سبکبارم ، اينبار که مي آيم


سقفم ندهي باري ، جايي بسپار، آري


در سايه ديوارم ، اينبار که مي آيم


باور کن از آن تصوير آن خستگي ، آن تخدير


بيزارم و بيزارم ، اينبار که مي آيم


ديروز بهل جانا! با تو همه از فردا


يک سينه سخن دارم ، اينبار که مي آيم



تا صبحدم


تا صبحدم به ياد تو شب را قدم زدم


آتش گرفتم از تو و در صبحدم زدم



با آسمان مفاخره کرديم تا سحر


او از ستاره دم زد و من از تو دم زدم



او با شهاب بر شب تب کرده خط کشيد


من برق چشم ملتهبت را رقم زدم



تا کور سوي اخترکان بشکند همه


از نام تو به بام افق ها ،‌ علم زدم



با وامي از نگاه تو خورشيد هاي شب


نظم قديم شام و سحر را به هم زدم



هر نامه را به نام و به عنوان هر که بود


تنها به شوق از تو نوشتن قلم زدم



تا عشق چون نسيم به خاکسترم وزد


شک از تو وام کردم و در باورم زدم



از شادي ام مپرس که من نيز در ازل


همراه خواجه قرعه ي قسمت به غم زدم