شب چو ماه آسمان پر راز
گرد خود آهسته مي پيچد حرير راز
او چو مرغي خسته از پرواز
مي نشيند بر درخت خشك پندارم
شاخه ها از شوق مي لرزند
در رگ خاموششان آهسته مي جوشد
خون يادي دور
زندگي سر ميكشد چون لاله اي وحشي
از شكاف گور
از زمين دست نسيمي سرد
برگهاي خشك را با خشم مي روبد
آه ... بر ديوار سخت سينه ام گويي
نا شناسي مشت ميكوبد
بازكن در ... اوست
باز كن در ...اوست
من به خود آهسته ميگويم
باز هم رويا
=========

سلام دوست من... خوبي؟؟ ببخشيد نتونستم زودتر بهتون سر بزنم...

آخه يه مشكل بزرگي برام پيش اومده بود كه مدتي نبودم...
در ضمن هر وقت آپ ميکني بهم خبر بده..
ممنون

آپم.....
خوشحال ميشم بهم سر بزني...
مرسي
فعلا باي